Altı Kırkbeş

Uyandım.

Aynaya baktım, 

Tanıyamadım.

Sabah 6.45

Telefonun çalmadığı , bildirimin gelmediği saatler.

Sokakta uluyan köpekler,

Evin önünden ayyaş bile geçmez olmuş.

Kediler oynuyor sadece.

Güneş hala arkasında gecenin.

Sabah 6.45

Ne radyoda devam eden bir program bulursun bu saatte,

Ne de playlistten açtığın bir şarkı iyi gelir sana..

6.45 olmuş saat.

Duvarlar üstüne üstüne geliyor.

Kitap okusan okunmaz.

Yazsan yazılmaz .

Uyumayı denesen 6.45

Yanında yatan kimse yok.

Evde kimse yok. 

Kafanı kaşıyacak vaktin yok. 

Tonla deli saçması sorumluluk yüklenmiş üstüne,

Tutunca elinde kalan eski bir tava var birde.

Krep mi yapsan? 

Saat 6.45 otur oturduğun yerde der mi biri?

Demez demez..

Nefes sesinden başka ses mi var?

Kafanın sesini atladık ya beraber küsme.

Küsme işte.

İnsan darılır mı kendine? 

Darılmadım.

Aynaya baktım

Karşımdaki kişiyi tanımadım.

Odama geçtim,

Uyumadım.

Duvarlar bana baktı ben duvarlara.

Duvarlar bana sarıldı

Ben yorganıma.

6.45

İki saattir ilerlemedi tik tak

Tik tak tik tak

Kafam şişti kafam, 

Yine de geçmedi dakikalar.

Yorulmuşum.

Günün yükü binmiş üstüme.

Dalmışım işte.

Derken ;

UYANDIM.

Ama saat hala 

6.45.