Ruhuma Hapisken!...

 Kaçamak hayatlar yaşıyorum.

Güz rengi günlerde yerle bir oluyorum.

Gidesim yok

                       Ve kalasım da.

Oradan oraya savruluyorum.

Düşmekten korkmuyorum.

                                       Sadece atlayasım yok,

Dibi olmayan uçuruma.

 

Sonu bilinmez fırtınaların ,

Enkazlara gebe çocuğuyum ben.

Aradığımı bulmam mümkün değil.

Ne aradığımı kendime itiraf edemezken.

Hangi esaretin yolcusuyum ben?

                                                   Bu denli ruhuma hapisken!

Bedenim neye sahip olur?

Böyle titrerken.

Neyi tutabilir ellerim?

                                     Parmak eklemlerim bu denli güçsüzken.

Uzuvlarım ağlarken,  kimi güldürebilir?

                    Bu palyaço kılıklı korkunç suret!

Kimi özleyebilirim?

Fütursuz öfkeme sahip çıkamazken.

Neyi , nasıl yad ederim?

Önümü görmekten acizken.

Ölümü özlesem ,

                            Sahi gelir mi?

Biraz erken.