Yatalaktım kalkamazdım yerimden!..

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım vardı.
Her sabah aksamadan gezdirilen.
Her gün kendinden bir önceki,
Acıyla beslenen.

Kalbimin bir odasında
Sevimli suratıyla, yüssüzce
Gezinen.
Akıllanmayan,
Durdurulamayan,
Her gün hınç ile kuduran!

Benim evcil acılarım vardı,
Her hüznü evlat edinen.
Ve ben yorgundum,
Kapıya bakamayacak kadar,
Geriden.

Uslanmazdı !
Her gün yeniden yeniden.
Ve ben,
Yatalaktım.
Kalkamazdım yerimden.

Çok konuştum onlarla ,
Bir kere dursan ya!
Dinlemediler beni hiç.

Benim evcil acılarım büyüdü,
Yırtıcı ve yıkıcı oldu.
Ben sevemedim yeniden.
Ve onların pençeleri
Demirden.

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım,
Artık pek de evcil değil.
Odamın duvarları
Yüzüme bakamayacak kadar
Sefil !