Okuyucusu intihar eden şiirler bırakıyorum sana

Seyircisi gişeden taşan filmler,
Okuyucusu intihar eden şiirler bırakıyorum sana.

Yuvasının bulunduğu daldan düşmüş
Oturduğu eve icra gelmiş hayattan da seriyorum önüne.
Tımarhaneden kaçarken ,
Karakolda zincirlenmiş bir ruh
Nefes alamayacak kadar yorgun bir kanser hücresi de eşlik ediyor sana.
Zira, bunları okuyanlar olacaktır.
Tahmin edemeyecekleri  büyüklükte bir acının varlığından haberdar olmadan. Ve belki olamadan.

Yarın seninle mezarlığa geleceğim,
Kollarım göğü değil toprağı kucaklayacak bu kez. Edilen tüm intiharların tınıları da kulağımda.
Naaşları tablo gibi asıyorum zihnimin duvarlarına.
Seninle beraber ağır valizler kaldıracağız giderken,
Bir kaç anı dökülecek içlerinden,dönüp bakamayacağız. Vaktimiz yok.
Niçin sana eşlik ediyorum sanıyordun? Vaktimiz yok.
Tabi bundandır.
Ellerimi dövmeye , kemiklerimi sızlatmaya da ara verdim üstelik.
İrademle değil, mecburiyetten. İçimde ki sızı ağlatmıyor beni geceleri,öldürüyor.
Nereden biliyorum sanıyorsun?
Gişeden seyircileri taşan filmleri. Ölürken izliyorum.
Nereden tanıdık geldi?
Okuyucusu intihar eden şiirler?
Bende salmıştım kendimi, trabzanlardan aşağı.
Oturduğum eve haciz gelmedi ancak, tanıdık duygusu parkta ki bankımın kaldırılmasıyla yerleşti üzerime.
Tımarhaneden kaçan düşüncelerim ise zihnimde prangalı.

Vakit çok dar,
Gidilecek yol ise haşin.
Bu yüzden geliyorum seninle, ardıma bakmadan.
Yoksa bilirsin dik kafalıyımdır.
Ve inatçı, bir keçi kadar.
Elini de tutmayacağım giderken,  ne tutsam elimde kalır.
Şimdiyse ne benim kaldığım bir yer ne de özlediğim bir sokak var.
 Ölümü baz almam da bundan ötürü.
Yaşayan her şey mutsuz ve hiddet dolu.
Ben görmüyorum artık parkta öpüşenleri
Ancak her evden şiddet sesleniyor dışarı.
Ölen her şey ise berhudar halde
Misal : Aşk,
Öleli çok oluyor
Girdiğinden beri toprağın altına kimse ona el sürmüyor.

Diyeceğim şu ki
Yaşayanlar arasında vakit çok dar.
Seninle toplamalıyız artık valizlerimizi
Vakit dar.
Ver elini.

Yatalaktım kalkamazdım yerimden!..

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım vardı.
Her sabah aksamadan gezdirilen.
Her gün kendinden bir önceki,
Acıyla beslenen.

Kalbimin bir odasında
Sevimli suratıyla, yüssüzce
Gezinen.
Akıllanmayan,
Durdurulamayan,
Her gün hınç ile kuduran!

Benim evcil acılarım vardı,
Her hüznü evlat edinen.
Ve ben yorgundum,
Kapıya bakamayacak kadar,
Geriden.

Uslanmazdı !
Her gün yeniden yeniden.
Ve ben,
Yatalaktım.
Kalkamazdım yerimden.

Çok konuştum onlarla ,
Bir kere dursan ya!
Dinlemediler beni hiç.

Benim evcil acılarım büyüdü,
Yırtıcı ve yıkıcı oldu.
Ben sevemedim yeniden.
Ve onların pençeleri
Demirden.

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım,
Artık pek de evcil değil.
Odamın duvarları
Yüzüme bakamayacak kadar
Sefil !

İçimde yatan bu korkunç kahraman. Ta kendisi yansıyan görüntümün, aynadan!...

Beyaz,
Beyaz bir ölüm meleği.
İsimlerinizi gizliyor.

Her bir isimde ölüm meleği ciyaklıyor,
Sokak köpekleri kudurmuş gibi havlıyor,
Ben yatağımda uyuyorum.

Ölüm meleği fazla beyaz.
Sureti fazla,
Çok fazla dondurucu.
Kanımı çeken ise,
Dışarıda ,
Bayat ayaz.

Düşünmek zor sizin için,
Ama onun beyni hiç susmuyor.
Ölüm meleği bekliyor,
Kırgın ve acımıyor.
Hala,
Altında Ladinin.

Ladine,
Yaklaşan donmaya başlıyor,
İnanılmaz.
Donduktan sonra küle dönüyor!
Nasıl?

Bilmiyorduk,
Bilmiyordum.
Buz yanığı ateş yanığından çok daha fazla,
Yakar canını .
Ve buzdan yanacağını düşünmezsin.
Çalmaz tehlike çanları.

Artık,
Biliyorum.
Aslen içimde yatan
Bu korkunç kahraman,
Ta kendisi,
Yansıyan görüntümün.
Aynadan.

Ölüm meleği,
Benim.

Ölürken aynı zamanda öldürüyordum,  ancak maalesef kurbanlarım benim kadar soğuk kanlı değildi.

Dar sıkışık bir sokak kadar samimiyet

Dar sokaklar istiyorum!
Dar,sıkışık.
Rutubet kokulu
Gereğinden de eski.

En ufak rahatlık ,
İstemiyorum sokaklarımda.
Yürürken bedenim,
Değecek bedenine.

Bağdaş kurup oturmalıyım,
Oturmalıyım, kucağımda kediler,
Ayak ucumda izmaritler.
Elimin altında
Tüm anılardan daha eski bir şarap.

Dar sokaklarda,
Görmek istiyorum insanları
Birbirlerine sarılır iken.
Gözümü açamazken dahi,
Gözüme değmeli
Sevişen kediler.

Dar sokaklar istiyorum.
Kokun, üzerime
Sigara dumanı sinmeden, Sinmeli.

Dar sokaklardan
Çıkmasın kimsenin gözyaşı,
İşitmek istiyorum Kahkahaları.

Dar sokaklarda
Sirtaki oynamalıyız,
Oradan belki bir doğu halayı.
Eşlik etmeli miyavlamalar.
Sarılmalıyız,
Ölene dek.

Dar sokaklar istiyorum!
İstiyorum kardeşim,
Değmeli kalbin,,
Göğüs kafesime.
O dar sokaklarda
Her gün tövbe edip,
İki saatte bir kırmalıyız kadehleri.
İçtiğimiz sır,
Dar sokaklar arasında.

Alın caddeleri,
Alın durmayın.
Daracık sokakları,
Yeter ki bize bırakın!

Kardan kadın

Kenarındayım uçurumun
Ve alnımda tabanca namlusu.
Boğazımda düğümlenen hıçkırıklar, boşluğa uzanırken titrek ellerim. Namlu gram kıpırdamıyor, alnımdan.
Uçurumu , tabancayı düşünemiyorum.
Düşünmeden yine playlistten bir şarkı açıyorum. Ardından sigara yakıyorum.
Umursamaz tavrım kafasını karıştırıyor tüm ölümlerin. Tüm kargalar baş ucumda toplanıyor.
Uçurmadığım her balon, şu an gökyüzünde.
Sigaramdan bir kaç nefes çekerek başlıyorum anlatmaya.
Nefretten bahsediyorum önce,
Ayna karşısındaki tüm o hıçkırıklardan ,duvarları parçalayan yumruklardan.
Ellerimi sıkarken, kırılan kalbimden.
Kendime ulaşamadığım her  geceden.
Ördüğüm duvarlara geçiyorum sonra.
Tuğlalarını biriktirdiğim bayram paralarıyla aldığım,
Tüm göz yaşlarımı işçisi yaptığım duvarlardan. İçine girdiğim an, bana bağırmasından.
Titrek ellerimle karşı koyamadığım tüm tokatlarından
Rimeli akan kirpiklerimin, üstümü örtemeyecek kadar kısa olmasından.
Göğüs kafesimin ciğerlerime batmasını ağlayarak anlatıyorum.
Akan her göz yaşım, uçurumdan  aşağıya düşüyor.
Aşkı anlatıyorum daha sonra .
Yolda gördüğüm her insana duyduğum sevgiden.
Gözü kör kedilere gözlerimi hediye etmek istediğimden.
Her sokak köpeğinin başını okşadığımda  insan oluşumdan.
İçimi titreten bakışlardan,
Vücudumu ateşe veren dokunuşlardan.
Söylenen her sözün, bıçak gibi beynime saplanmasından.
Nefes alıyorum sonra,
Aşağıya bakıyorum , uçurumun dibi denize dönmüş.
Tabancanın namlusu alnımdan sol göğsüme kaymış. Tam kalbime.
Baş ucumdaki tüm  kara kargalar , beyaz olmuş. Ben ise zifiri karanlık.
Tetiğe kendim basıyorum.
Patlama sesiyle beraber, göğsümden sıcak kırmızı sıvı akıyor.
Ayaklarım çözülürken  kendimi göz yaşlarımdan oluşan suya bırakıyorum.
Hikaye burada bitiyor.
Namlu, aşktan vurdu beni
Uçurum kendi gözyaşlarıma itti.
Sevilmeyen kara kargalar artık seviliyor.
Kardan kadın Rose, ölüyor.

Benden fazla her kalabalık bende ölüm etkisi yaratır. Ama kendimi yine ben tenhalarda boğarım

Boğulmak zor olmamalı suda.
Yürürken sokaklarda,
Boğulmak çok kolay!

Sabahın 6'sına kadar dayandığım her gece, sabahın 6'sında ve satırlar arasında can verdim

Sigara içiyorum,
Seni seviyorum.
Sana geliyorum,
Gidemiyorum.
Yollarım kapatılmış
Üstelik de kendi ellerim tarafından
Haberim yok , hafızam boş
Sana ayırdım kafamın içindeki sesleri de,
Gel, gel de dinle.

Gece oluyor yavaştan,
Kendim gibi insanlar buluyorum.
Sohbet derken, rakıya katılıyorum.
Bak, rakı bana değil, ben rakıya.
Sana katılamadım ya,
Hayasızca rakıya katılıyorum.

Saatler ilerliyor,
Arayışa geçiyorum.
Önce mahallen , sonra evinin önü
Atıyorum kendimi sana camdan
Camı kırıp da içeri gireceğim güya.
Düşüyorum, tutmuyorsun.

Gecenin 4'ü
Sigaram bitiyor, odanın ışığı sönüyor.
Daha yeni sönüyor, belli derdin var senin.
Neye içerlendin yine?
Kim üzdü seni?
Yoksa beni kırdığın gibi kendini de mi kırdın?
Umarım ki vurmadın duvarlara,
Ellerini çok severdim.

Paketim bitiyor,
Sabahın 6'sı
Kapındayım.
Zor oldu ama girdim binaya
Kapıyı çalıyorum,
Bamm..!
Silah sesi
Açan yok.
Korkuyorum, kapıyı kırıyorum,
İçeride başka bir kadın,
Seni vurmuş, yüreğin kanlı yatıyorsun.
Sen ölmüyorsun ancak ben cehennemi yaşıyorum oracıkta.

Kadında sende beni görmüyorsunuz,
Bırak görmeyi hissetmiyorsunuz da.
Yüreğin başkasına kanamış.
Başkası vurmuş seni.

Sabahın 6'sı
Öldüm.
Hikaye bitti,
Belki de yarım kaldı.
Gücüm de yok,
Çömeliyorum.

Sabahın 6'sı
Ölüme 17'kala
Son demler, çay içiyorum.
Köşedeki bakkaldan sigara alıyorum
Ölüme 17'kala biliyorum.
Sabahın 6'sı
Ölüyorum.

Sahi ben kendimi nasıl affedeceğim? Kaç kere daha dirileceğim...

Bazı geceler,bazı insanlar yaşamaz.
Bazı sabahlar,bazı insanlar uyanmaz.
Ve bazı zamanlar bazı insanlar anlamaz.
Tüm yalnızlığım ve tüm benliğim
Bir tuvalet kağıdı gibi dolabın en alt kısmına istiflenmiş.
Dolabın kapağı kapalıyken
Bembeyaz , parlak, içinde güzel şeyler bulunduran,
Ve hatta şirin!
Gözüküyorken, o dolabı açtığımda en altta karmakarışık , dağınık eski ve yıpranmış , unutulmuş
Tuvalet kağıtları görüyorum.
Görmek acıtmıyor beni
Ancak uzun süre baktığımda
Kafam karışıyor.
Dolabı açık bırakıp mutfaktan bira getiriyorum.
Karşısına, çimenlerde piknik yapar gibi bağdaş kurup oturuyorum.
Uzun bacaklarım bir süre sonra ağrımaya, uyuşmaya başlıyor
Ama, kalkmıyorum.
İkinci bira, üçüncü bira derken
Tuvalet kağıtları dile geliyor.
Sanıyorum ki benimle sohbet edecekler,
Bağırıyorlar bana.
Bizi buraya sen attın, sen zincirledin!
Önümüzde can veren hiçbir böceği
Kurtaramadık.
Merhametin,
Çevreye oldu sadece.
Kendi içini görmedin.
Kendine asla acımadın.
Göz yaşlarına engel olmak için,
Bir parça peçete bile kullanmadın.
Kendine merhamet etmedin.
Duvarlara, ellerinin kanlarından
Tablolar astın.
Ellerin o kadar alıştı ki kana,
Kalem tutmayı unuttu.
Fark etmedin,
Bu, senin ölümündü.
Çoğu gece yaşamadın yani,
Ama hiç bazı sabahlar uyanmadığın olmadı.
Ve bazı insanlar seni hiç anlamadı.
Düştün mü?
Kaldırmadılar mı?
Siktir ettin,
Bir tekme de
Kendine sen attın.
Yakınamazsın!
Bu dolabı hiç açmadın,
İçini de açmadığın gibi.
Üzülme boşuna,
Kırdıkların seni affeder de,
Senin kırıkların seni affeder mi?
Sen kendini nasıl affedeceksin?