Yatalaktım kalkamazdım yerimden!..

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım vardı.
Her sabah aksamadan gezdirilen.
Her gün kendinden bir önceki,
Acıyla beslenen.

Kalbimin bir odasında
Sevimli suratıyla, yüssüzce
Gezinen.
Akıllanmayan,
Durdurulamayan,
Her gün hınç ile kuduran!

Benim evcil acılarım vardı,
Her hüznü evlat edinen.
Ve ben yorgundum,
Kapıya bakamayacak kadar,
Geriden.

Uslanmazdı !
Her gün yeniden yeniden.
Ve ben,
Yatalaktım.
Kalkamazdım yerimden.

Çok konuştum onlarla ,
Bir kere dursan ya!
Dinlemediler beni hiç.

Benim evcil acılarım büyüdü,
Yırtıcı ve yıkıcı oldu.
Ben sevemedim yeniden.
Ve onların pençeleri
Demirden.

Benim sevmeye engel,
Evcil acılarım,
Artık pek de evcil değil.
Odamın duvarları
Yüzüme bakamayacak kadar
Sefil !

İçimde yatan bu korkunç kahraman. Ta kendisi yansıyan görüntümün, aynadan!...

Beyaz,
Beyaz bir ölüm meleği.
İsimlerinizi gizliyor.

Her bir isimde ölüm meleği ciyaklıyor,
Sokak köpekleri kudurmuş gibi havlıyor,
Ben yatağımda uyuyorum.

Ölüm meleği fazla beyaz.
Sureti fazla,
Çok fazla dondurucu.
Kanımı çeken ise,
Dışarıda ,
Bayat ayaz.

Düşünmek zor sizin için,
Ama onun beyni hiç susmuyor.
Ölüm meleği bekliyor,
Kırgın ve acımıyor.
Hala,
Altında Ladinin.

Ladine,
Yaklaşan donmaya başlıyor,
İnanılmaz.
Donduktan sonra küle dönüyor!
Nasıl?

Bilmiyorduk,
Bilmiyordum.
Buz yanığı ateş yanığından çok daha fazla,
Yakar canını .
Ve buzdan yanacağını düşünmezsin.
Çalmaz tehlike çanları.

Artık,
Biliyorum.
Aslen içimde yatan
Bu korkunç kahraman,
Ta kendisi,
Yansıyan görüntümün.
Aynadan.

Ölüm meleği,
Benim.

Ölürken aynı zamanda öldürüyordum,  ancak maalesef kurbanlarım benim kadar soğuk kanlı değildi.